Ζούμε σήμερα στην εποχή μιας «ανάπτυξης» με κύρια χαρακτηριστικά την απαξίωση της ανθρώπινης εργασίας και την παράλογη πρακτική μεγιστοποίησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων με μέσα και διαδικασίες που περιφρονούν ασύστολα την αξία της ανθρώπινης ζωής και το περιβάλλον.
Βρισκόμαστε μπροστά στην ανατολή ενός εργασιακού μεσαίωνα όπου η ασταθής και επισφαλής κοινωνική συνοχή και ευημερία του «ανεπτυγμένου κόσμου» βρίσκεται σε βαθιά κρίση και απειλή. Κρίση που προέρχεται από την ίδια λογική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και τη δομική συγκρότηση ενός οικονομικού συστήματος εξυπηρέτησης της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Απειλή από την συσσώρευση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, (αφού η «συλλογική διαχείριση» ξεπουλήθηκε και η ατομική διαχείριση των προβλημάτων οδήγησε και οδηγεί σε συλλογικές απώλειες…), η οποία ζητά να βρει διέξοδο και εκτόνωση…
Στη λογική μεγιστοποίησης του κέρδους εντάσσονται οι πρακτικές μείωσης του εργασιακού κόστους που οδηγούν σε φθηνές «ευέλικτες» μορφές εργασίας, (εργασιακή ομηρία), χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, όπως τετράωρη απασχόληση, περιοδική απασχόληση, ενοικιαζόμενη εργασία κ.λ.π. Μεγάλο μέρος, κυρίως των αλλοδαπών εργαζομένων, εργάζονται έναντι ελάχιστης αμοιβής, χωρίς κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας και σε δυσμενέστατες συνθήκες. Είναι χαρακτηριστική η αύξηση των θανάτων και των τραυματισμών από εργατικά ατυχήματα, (όπως καταγράφεται από επίσημες πηγές…).
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την κρίση του Ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου έχει ξεκινήσει τη «δημόσια διαβούλευση» για τη flexicurity στις εργασιακές σχέσεις. Η στόχευση των πολιτικών για την απασχόληση επαναπροσδιορίζεται σε πολικές για την απασχολησιμότητα.... Η εργασιακή σταθερότητα μετασχηματίζεται σε εργασιακή ευελιξία και το ατομικό δικαίωμα για την μόρφωση τείνει να μετασχηματισθεί σε αναγκαία υποχρέωση απόκτησης εργασιακών δεξιοτήτων μέσω της επαγγελματικής κατάρτισης και επανακατάρτισης του εργαζόμενου, στο νέο εργασιακό τοπίο που δημιουργείται...
Συνέπεια λοιπόν των διεθνών εξελίξεων και της απαίτησης του σύγχρονου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, για εργατικό προσωπικό "υψηλής εξειδίκευσης" είναι οι απορρέουσες από την Ε.Ε. πολιτικές για την επαγγελματική κατάρτιση, την εκπαίδευση ενηλίκων και τη δια βίου μάθηση.
Στην ίδια λογική επίσης, (μεγιστοποίησης της κερδοφορίας), είναι η εμφανής, αρδευόμενη από τις επικρατούσες νεοφιλελεύθερες απόψεις, μετακύλιση ολοένα και μεγαλύτερου μέρους των δαπανών κοινωνικής ασφάλισης στις πλάτες των εργαζομένων... Η αύξηση και επέκταση της ιδιωτικής δαπάνης στις παροχές κοινωνικής ασφάλισης είναι η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση.
Έχουμε μπει για τα καλά σε παρατεταμένη περίοδο εκπτώσεων... σχετικά με τις κοινωνικές παροχές! Χαρακτηριστικό τρανό παράδειγμα ο νέος ασφαλιστικός νόμος…
Αυτά βέβαια δεν αποτελούν έκπληξη, αλλά λογική συνέπεια της παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές απόψεις που κυριαρχούν στον Ευρωπαϊκό χώρο και που συνδέουν άμεσα την οικονομική ανάπτυξη με το επίπεδο παροχών της κοινωνικής πολιτικής.
Σήμερα λοιπόν που η κοινωνική πολιτική υφίσταται συνεχείς πιέσεις και εκπτώσεις, (θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιμετωπίζεται ως "αναγκαίο" κακό και όχι ως βασική υποχρέωση του κράτους "πρόνοιας"), το ζήτημα της "αναδιανομής" του πλούτου θα πρέπει να είναι η συνισταμένη των κοινωνικών αγώνων, μέσα από τον επαναπροσδιορισμό των συλλογικών πρακτικών και διεκδικήσεων.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου